আলক্ষিতা ডায়েৰীখন পঢ়াৰ পাছত মোৰ সৈতে একমত হবলৈ অমান্তি হৈছিল। তাইৰ মতে জীৱনটো এটা যাত্ৰা। সেই যাত্ৰাৰে এটা অংশ হ’ল “সংগ্ৰাম”। মই মানি লোৱা নাছিলো, আৰু তাইকো মোৰ সংজ্ঞাটো মানি ল’বলৈ জোৰ কৰা নাছিলো। দুবছৰ পূৰ্বে মুম্বাইৰ এটা বিশেষ এলেকাৰ নিৰাপত্তাৰ দায়িত্বত নিয়োজিত হৈ থকা অৱস্থাত কেইবাগৰাকী পতিতাৰ সৈতে মোৰ সু-সম্পৰ্ক আছিল। কথাৰ প্ৰসংগতে এদিন এগৰাকীয়ে মোক কৈছিল, “আমাৰ দৰে পতিতাবোৰৰ বাবে জীৱনটো এটা যাত্ৰা। আজি এজনৰ বিচনাত, কালিলৈ আন এজনৰ চোফাত...। আজি এজন গ্ৰাহক.. কালিলৈ আন এজন। ভিন্ন বয়সৰ ভিন্ন লোক....। স্থিৰতাৰ অভাৱ। স্থিৰতাৰ কথা ভবাহেঁতেনেই হয়তো জীৱনৰ এখন প্ৰচণ্ড যুঁজত লিপ্ত হবলগা হ’লহেঁতেন। ঠিক আপোনাৰ দৰে....।“ মই আলক্ষিতাৰ ধাৰণাটো সলনি কৰিবলৈ মুঠেই চেষ্টা কৰা নাছিলো। তাইৰ বাবেও জীৱনটো এটা যাত্ৰা। কালিলৈকে মাক-দেউতাকৰ কাষত আৰু আজি এখন অচিনাকী ঘৰৰ অচিনাকী মানুহৰ ঘৰত....। মাক-দেউতাকৰ পৰ্যাপ্ত টকা। অভাৱ বুলিবলৈ একোৱেই নাছিল। কেৱল সুস্থিৰতাৰে জীৱনটোত আগুৱাইছিল....। কিন্তু মই, আমি... দাদাই? নিতৌ ১৪ কিঃ মিঃ দূৰত্ব খোজকাঢ়ি হাইস্কুলৰ দেওনা পাৰ কৰিলো। তাৰ পাছত এখাজ খাই আন এসাজ অনাহাৰে থাকি কলেজীয়া জীৱন। চৰকাৰী চাকৰি পাবলৈ সামৰ্থ নাছিল, টকাৰ অভাৱ। জীৱনৰ যুঁজখনত বৰ বেয়াকৈ হাৰি আছিলো... প্ৰতি বাৰেই....। কিন্তু বশ্যতা স্বীকাৰ কৰা নাছিলো। এইখিনিতে মই অহংকাৰী। যদি অহংকাৰেই পতনৰ মূল তেন্তে হওক মোৰ পতন। মই মানি ল’ম। কিন্তু মই হাৰিব নোৱাৰো। দাদাই হাৰি যোৱা নাছিল। যদি জীৱনটো মোৰ বাবে এটা যাত্ৰা হ’লহেঁতেন মই সেইখিনিতে ৰৈ দিলোহেঁতেন, পথ সলনি কৰিলোহেঁতেন........!!
হঠাতে আমাৰ আগে আগে যোৱা টয়টা ফৰচুনাৰখন ৰৈ গ’ল। দাদাই সজোৰেৰে ব্ৰেকদাল হেঁচি ধৰিবলগা নহ’ল। মই এপাকত দাদাৰ মুখলৈ চাই একো নোকোৱাকৈ দৰ্জাখন খুলি নামি দিলো। মুহুৰ্ততে মোৰ নিৰপত্তাৰ বাবে নিয়োজিত অস্ত্ৰধাৰী যুৱককেইজনে মোক আগুৰি ধৰিলেহি। মই আগুৱাই গলো। ফৰচুনাৰখনৰ দৰ্জা খুলি আলক্ষিতাৰ সৈতে মোৰ ৫ বছৰীয়া ভতিজাটো নামি আহিল, সৰুপানী চুব। খুড়ীয়েকে পেন্টৰ চেইনদাল খুলি ধৰাত ৰাষ্টাৰ দাঁতিতে সি কামফেৰা কৰি দিলে। মই আলক্ষিতাৰ মুখলৈ চালো, অসংযত তাইৰ চাদৰখন মোৰ চকুত পৰিল। তাৰমানে সি খুড়ীয়েকৰ কোলাত বহি গোটেই বাটতো অত্যাচাৰ চলাই আহিছে আৰু খুড়ীয়েকে বিনা প্ৰতিবাদে সহ্য কৰি আহিছে। মোৰ দৃষ্টিত এখন যুদ্ধ য’ত আলক্ষিতাই স্ব-ইচ্ছাই ইমানপৰে পৰাজয় স্বীকাৰ কৰি আহিছে। মই নিৰপত্তাৰক্ষী জোৱানকেইজনক পুনৰ গাড়ীত বহিবলৈ নিৰ্দেশ দিলো। মা আৰু বৌ পাছৰ চিটত বহি মোলৈকে চাই আছে। মই ইংগিতৰে বৌক সুধিলো, কি হ’ল। তেওঁ ইংগিতেৰে মোক বুজাই দিলে, তেওঁলোক আজি ভীষণ সুখী। মই নিৰস হাঁহিটোৰে মুখেৰে নমতাকৈ পুনৰ দাদাৰ কাষ পালোহি। দৰ্জাখন খুলি বহি ল’লো। ইতিমধ্যে আগৰ গাড়ীখন আগুৱাইছে। দাদাই এক্সিলাৰেটৰদাল হেঁচি ধৰিলে.... গাড়ীখন আগুৱাইছে.... যাত্ৰাটো শেষ হবলৈ আৰু বেচিপৰ নাই।